1. oficjalny press proto-freestyle'owego hitu „Munich”, gotycka perełka The Actor, jugo-cover Tears for Fears, algierskie electro, a także dark italo Marzio Benelliego z gitarką jak u Stinga

1978! Rzadki post-punk znany z wydawnictwa na Industrial Records, ale i z setów Optimo. Zrytmizowane Rolandami i okraszone brzmieniami stylofonu DIY-ballady. Wolne i mechaniczne. Fantastyczna płyta

Nowy alias Steffi. Po raz pierwszy w karierze sięga po nowofalowe brzmienia, ale nie odcina się tutaj od Ostgutowego sznytu, a poddaje go obróbce. „Jakby A Split Second grało Mike'a Parkera”

EBM-owo-rockowo-acidowy sound izraelskiego duetu w pigułce na jego 10-lecie. Są tu dziwne wokale (rapowane, śpiewane), gitary, post-punkowe i cięższe bity, szalone bas... to zapis dzikiej imprezy!

Wznowienie rzadkiego teatralnego synth-popu mówiącego w nieskrępowany sposób o gejowskiej scenie Greenwich Village początku lat 80., czyli sprzed wybuchu epidemii, która zniszczyła życie klubowe

Różne odcienie i tempa „kwaśnych” brzmień od irańskiego producenta z San Francisco. Breakbeat, downbeat, electro, bass, ale i tribalowe atmosfery – jest tu z czego wybierać

Składanka na 10-lecie ambitnego labelu. Przekrój niewydanych post-punkowych numerów z 10 krajów – od numerów członków Front 242, przez Lenę Platonos, Borghesię i od lidera Severed Heads

Niegrzeczne techno tracki w stylu Djax-up Beats. Są tu momenty fest, momenty electro i momenty przerw na łyk wody. Coś chrupnie, coś gruchnie, wjedzie 303 i pojedziemy pojedziemy pojedziemy!

2. album rumuńskiej producentki znanej z Pinkman, Cómeme i Cititrax. Nowofalowe piosenki, synthowe pejzaże, electro, namysł nad światem i niewesołe konkluzje!

Trzeci po Violet i Photonz portugalski artysta na niezniszczalnym labelu z SF. Bujające electro i Rephleksowe tropy. Te utwory są jakby z sesji „na żywo”, ale też można sobie do nich odpłynąć