Od bożyszcza jazzu z Południowego Londynu, lidera Sons of Kemet i The Coment is Coming. Głęboko uduchowiony, ale i miarowy oraz nastawiony na przekaz jazz z Afryki Południowej

4. album pianisty znanego z live-składu The Cinematic Orchestra. Brzmienia niekoniecznie jazzowe – trochę w stylu Kamaala Williamsa. Piosenki z tropami dubowymi, R&B, ale i podróżniczymi

Folkowo-soulowe brzmienia z tekstami w xhosa (są sławetne „kliknięcia”!). Piosenkarka wypowiada się z perspektywy RPA, ale instrumentarium jest raczej algiersko-touareskie. Ciekawe połączenie

2. album londyńskiej jazzowej supergrupy. W odróżnieniu od debiutu, mniej efektów, numery są bardziej miarowe, wręcz marszowe. Słychać tu wpływy karaibskie, a podtekst jest panafrykański

Debiutancki, poszukiwany album grupy Shabaki Hutchingsa. Sax, tuba i dwie perkusje. Używa się tu wszystkich środków naraz, ale porządnie, nie tracąc groove'u. No i jest tu cover Boney M. na poważnie!

Całkiem świeży instrumentalno-analogowy disco-house od niejakiego Richarda Soleckiego, z Detroit, dotychczas raczej związanego z hip-hopem. Mało tu sampli, wszystko raczej rozgrywa się „na żywo”

Wciąż polirytmiczne, ale mniej kombinowane numery od producenta z Düsseldorfu kojarzonego z The Trilogy Tapes. Na ugandyjskich motywach. Dla fanów Nyege Nyege, Don't DJa, ale i afrobeatu

Wznowienie rzadkiej i porywającej disco-makossy z 1981 o triumfie nad złem. Polirytm, solówkująca gitarka, cudowne basiwo i wkręcający się w ucho wokal w duala (czyli po kameruńsku)

House z funkowym zacięciem od muzycznego obieżyświata, który ostatnio wyprodukował też album Róisín Murphy. It's all about the bassline! Tzn. dopóki nie wjedzie kwaśny motyw w zabójczym B2

Minimalistyczny tribal house z ostrożnymi padami w stylu mroczniejszych momentów Joe Claussella. Congi, tomy, ciężki kick – to tak naprawdę nowe wersje numeru z 1999. Nieźle kopią!