In the art of improvisation, nothing is ever final or complete. There are no once-and-for-all statements, no fixed values or ready-made truths. Its essence lies in what remains unsaid and open, in what escapes definition and dissolves into ambiguity. Sometimes, it even resides in what is not mentioned at all.

Together with his L.A.S. Collective (Piotr Damasiewicz, Krzysztof Kasprzyk, Grzegorz Lesiak, Ranjit Prasad, Joe Smith), Piotr Damasiewicz has created a musical space where everything can happen — though nothing is predetermined. Each sound carries the potential for countless possibilities, capable of unfolding into a different story every time. Yet no matter which direction the improvisations take, the world they create always remains open to new perspectives and interpretations. This is not about repetition of colors or events, but about the experience itself: music that takes shape within our imagination, changing with each listen, offering every listener a unique narrative.

[↓pl↓]

W sztuce improwizowanej nie istnieje nic ostatecznego ani skończonego. Nie znajdziemy tu raz na zawsze wypowiedzianych myśli, jasno określonych wartości czy gotowych twierdzeń. Cała jej istota polega na tym, co niedopowiedziane i otwarte, na tym, co wymyka się definicjom i rozmywa w niedookreśleniu. A czasem nawet na tym, o czym w ogóle nie zostaje wspomniane.

Piotr Damasiewicz wraz ze swoim L.A.S. Collective (Piotr Damasiewicz, Krzysztof Kasprzyk, Grzegorz Lesiak, Ranjit Prasad, Joe Smith) stworzyli przestrzeń muzyczną, w której wszystko może się wydarzyć - choć wcale nie musi. Każdy dźwięk niesie w sobie potencjał nieskończonych możliwości, za każdym razem mogących układać się w inną opowieść. Jednak niezależnie od kierunku, w jakim podążą improwizacje, kreowany przez nich świat zawsze pozostaje otwarty na kolejne odsłony i wciąż nowe interpretacje. Nie chodzi tu o powtarzalność barw czy zdarzeń, lecz o samo doświadczenie: muzyka dzieje się w naszej wyobraźni, zmienia się z każdym przesłuchaniem, dla każdego z nas tworząc inną, osobistą narrację.

Tego rodzaju muzyki nie można słuchać powierzchownie. Trzeba się jej oddać całkowicie, pozwalając, by nas porwała, a jednocześnie przyjmować ją przez pryzmat własnych doświadczeń, przeżyć i stanów ducha. Muzycy, zanurzając się w trans improwizacji, ofiarowują nam przestrzeń niezwykłą - magiczny świat, który może stać się sceną dla naszych własnych opowieści, emocji, pejzaży i barw.

To płyta, która uświadamia nam paradoks: spodziewamy się improwizacji, a jednak jej efekt zawsze nas zaskakuje. Być może właśnie w tym tkwi tajemnica tej muzyki - w ciągłym balansie między oczekiwaniem a niespodzianką.

Jacek Brun