Wznowienie rzadkiej i porywającej disco-makossy z 1981 o triumfie nad złem. Polirytm, solówkująca gitarka, cudowne basiwo i wkręcający się w ucho wokal w duala (czyli po kameruńsku)

67 traków ilustracyjno-elektronicznego projektu Andrzeja Korzyńskiego. Są tu motywy taneczne, wykorzystywane w „Człowieku z marmuru”, dżingle, ale i numer na okoliczność polskiego lotu w kosmos

Freestylujący, międzygatunkowy afroturystyczny bitmejker debiutuje na labelu Lovefingersa. Na A jest organicznie-house'owo, a na 2 stronie ciekawa downbeatowo-jazzowa improwizacja

Oficjalne edity 2 perełek Toma Moultona. Disco funk grany przez świetnie zmiksowane bandy – najpierw żwawiej i pod ręką z gitarą i trąbką, a potem na terenie basowo-psychodelicznego boogie

Oficjalny repress gitarowego funku z Rio. Jeden numer z 1982, drugi z 1974. Pierwszy z psychodelicznym zacięciem, drugi w kierunku boogie, od połówki duetu Burnier & Cartier ‎znanego z reedycji Mr. Bongo

Brejkbitowy jazz Malcolma Catto w kosmosie. 2 nieposkromione saksofony, modalne gitary, momenty atonalne, zbyt intensywne, potem bandżo, lira korbowa i krautrockowy bas. Aranżacyjny przepych i popis!

Rzadki electro soul z 1984. Tak brzmiał klub Zanzibar. Są tu też dwa remiksy wszechstronnego didżeja z Brooklynu – jeden bez bitu, na epickie momenty. Uwaga, słychać ciamkanie!

Wznowienie jednej z rzadszych europejskich płyt boogie, z 1983. Oto electro-funk wykręcony przez mistrzów aranżacji, mechanizacji i niezbędnej wokalnej ekscytacji z zespołu Kano

Syn gitarzysty Johnny'ego zasłynął z łamiącego gatunki „Aht Uh Mi Hed”. Ale ten proceder zaczął się już tutaj, w 1971. Z tego Hendriksowskiego LP podkradali George Clinton i Prince („Purple”...)

W końcu na winylu! Samplowane jazzowe brejki, trochę akrobacji na analogach i tajemniczy, gięty vibe od członka stołecznej ekipy Soul Service Crew. Na saksofonie gościnnie Gerard Lebik