Kosmiczny funk z dubowo-północnoafrykańskim zacięciem. Kaczkowate gitary i syntezatory jak z arabskiego wesela zaserwowane w riddimowej konwencji

2 porywające digi-tracki w duchu algierskiego raï. Gra tu digger DJ Sofa, znany choćby z niedawnej składanki z muzyką dziecięcą. Numer szybszy, numer wolniejszy, vocoder i bezwzględne bębenki

Kompilacja nieprzewidywalnych (i niemożliwych do dostania) numerów z nigeryjskiego labelu z początku lat 80. Reggae, brzmienia kongijskie, funk, w tym serio-taneczne przeboje (na stronie B)

Od bożyszcza jazzu z Południowego Londynu, lidera Sons of Kemet i The Coment is Coming. Głęboko uduchowiony, ale i miarowy oraz nastawiony na przekaz jazz z Afryki Południowej

4. album pianisty znanego z live-składu The Cinematic Orchestra. Brzmienia niekoniecznie jazzowe – trochę w stylu Kamaala Williamsa. Piosenki z tropami dubowymi, R&B, ale i podróżniczymi

Folkowo-soulowe brzmienia z tekstami w xhosa (są sławetne „kliknięcia”!). Piosenkarka wypowiada się z perspektywy RPA, ale instrumentarium jest raczej algiersko-touareskie. Ciekawe połączenie

2. album londyńskiej jazzowej supergrupy. W odróżnieniu od debiutu, mniej efektów, numery są bardziej miarowe, wręcz marszowe. Słychać tu wpływy karaibskie, a podtekst jest panafrykański

Debiutancki, poszukiwany album grupy Shabaki Hutchingsa. Sax, tuba i dwie perkusje. Używa się tu wszystkich środków naraz, ale porządnie, nie tracąc groove'u. No i jest tu cover Boney M. na poważnie!

Całkiem świeży instrumentalno-analogowy disco-house od niejakiego Richarda Soleckiego, z Detroit, dotychczas raczej związanego z hip-hopem. Mało tu sampli, wszystko raczej rozgrywa się „na żywo”

Wciąż polirytmiczne, ale mniej kombinowane numery od producenta z Düsseldorfu kojarzonego z The Trilogy Tapes. Na ugandyjskich motywach. Dla fanów Nyege Nyege, Don't DJa, ale i afrobeatu