Raï w stylu electro – na poważnie i na wesoło. Wstrząsający numer o mordzie algierskiego studenta, ale i porywające boogie Nordine'a Staifiego + piękna ballada złamanego serca Mokhtara Mezhouda

Edity weselnych traków z Algierii (Cheby Yaminy), Syrii (Saryi Al Sawas) i Indonezji, choć z arabskimi wokalami (Orkes Kelany Rii). Wszystkie potraktowane na sposób hi-NRG przez saudyjskiego Irlandczyka

Klaustrofobiczny electro-tribal-ambient dedykowany podstępom i spiskom. 23-minutowa „Libya” to naprawdę coś. Być może najlepsza płyta Bryna Jonesa. Bez tego LP nie byłoby projektu Vatican Shadow

Repress b. rzadkiego algierskiego disco. Jak to trzepie! Jeden kawałek to psychodeliczna, szybsza fazka z agitacyjnym wokalem, drugi to filmowa podróż. No i na A1 jest zoptymalizowany edit szefa labelu

Kosmiczny funk z dubowo-północnoafrykańskim zacięciem. Kaczkowate gitary i syntezatory jak z arabskiego wesela zaserwowane w riddimowej konwencji

2 porywające digi-tracki w duchu algierskiego raï. Gra tu digger DJ Sofa, znany choćby z niedawnej składanki z muzyką dziecięcą. Numer szybszy, numer wolniejszy, vocoder i bezwzględne bębenki

Debiutackie LP ikonoklastki z kolektywu Discwoman na labelu Kode9'a. Wątki muzułmańskie czule krzyżują tu się z queerowym spojrzeniem na rzeczywistość. Gościnnie poetka Moor Mother

Minimalistyczne i transowe LP nagrane wyłącznie na 2 perskich bębnach. Od kolegi Burnta Friedmana. Powiedzieć, że „brzmi jak elektronika” to jakby nic nie powiedzieć. Oto „rytm wieczności”!

Wyjątkowe i bezczelne techniki produkcyjne Bryna Jonesa. Tu jego polityczny przekaz (wszak tytułowa alizaryna to czerwony barwnik) miesza się z beatami w stylu Pan Sonic, a potem hop! w trip-hop

Futurystyczne klubowe dźwięki w arabskich strojach. Autotune, oud i krzepkie, połamane bity. Powiedzmy, że to dźwięki „post-clubowe”, ale Egipcjanin wcale tu nie żartuje. Ogień!