Przywieziona ze studia Mad Professora anglojęzyczna płyta zespołu Brylewskiego i Malejonka, ostatnia przed długą przerwą. Pojawiają tu się elementy dubowe, psychodeliczne, a nawet rap

Dadaistyczne początki autorów hitu „Załoga G”. Ich kasetowy debiut z 1994 (tu po raz 1. na winylu) to sardoniczny punk, nie miał za wiele wspólnego z ich „popularnym” epizodem. Za to ma automat perkusyjny!

Ostatnia część złotej trylogii grupy Q-Tipa i najbardziej pieczołowicie wyprodukowana: masa basu, sprytne nakładanie instrumentów i sampli, co współgra ze świadomymi, ale humorystycznymi tekstami

Dekadencki, hardy bit z Toskanii, doprawiony wokalem, który oczywiście, jak to w muzyce industrialnej, wyraża zdegustowanie ludzkością. Momentami brzmi jak Suicide

Teksturalne i całkiem bezwzględne analogowe techno. Brzmienie rozpoznawalne po jednej nutce. Pompujący minimalizm i efekciarstwo... które działa! Czysta energia

Hipnotyczne numery chicagowskiego adepta afrykańskiej perkusji. Są tu też voodoo okrzyki, ale całość to klubowy amerykański wymysł. Płyta jest z 1959, ale da radę we współczesnym secie!

2. wspólny album Kanadyjczyka nagrany z Tikimanem. Psychodeliczne dub techno i jamajska poezja z live-feelingiem i masą przeszkadzajek. 4 numery, każdy na całą stronę

Zadziorne, wręcz niebezpieczne współczesne instrumentalne italo-bangery. Świetnie rozkminione aranżacje, do tego vocodery, no i szybkie haskie rytmy. Jedziemy!

Nieco szybsza niż zwykle psychodelia teksańczyków. Jak zwykle słychać tu liczne diggerskie odkrycia całej trójki (muzyka latynoska, jamajska, kongijskie gitary i Wietnam), no i wszyscy tu też śpiewają

Jeden z najważniejszych italo-numerów (i to napisany przez kobietę!). Niezniszczalny, zaczepny bit i zapadające w pamięć gadane wokale à la Marlena Dietrich. W pakiecie porno-balearyczny remiks